20 juni: dag van de huishoudhulp

Mijn terras, mijn plek onder de zon en mijn verkwikkende ‘plekje troost’ na een werkdag vol uitdagingen. Mijn hond aan mijn voeten, een zacht briesje en prachtig vogelgezang op de achtergrond. Wat wil een mens nog meer?

Twee kinderen die al wat groter zijn en dus ietwat hun plan kunnen trekken: check!

Niet meer achter de kookpotten moeten staan omdat je de dag daarvoor een extra efforke hebt gedaan: check!

Een echtgenoot die een avondje uit is: check!

En tot slot, het allerbelangrijkste op een donderdagavond: de wetenschap dat morgen ons Jeanine komt om met veel liefde van mijn eigenste huisje een mini-paradijs te maken, mijn derde kind – onze hond Marie – te vertroetelen en mij een koningin te rijk laat voelen: CHECK!

Kortom, ik voel me een gelukkig mens. En ja, ons Jeanine, mijn Jeanine, zit hier voor heel veel tussen.

Ik geef toe, opgeruimd en netjes staat al een tijd niet meer in mijn woordenboek. Ik streef nog steeds naar 36 uur in een dag, maar de klok spreekt mij tegen. En naarmate ik ouder word en ervaar hoe broos het leven is, lijkt de definitie van ‘het huis aan de kant’ zijn betekenis te verliezen. Toch heb ik dat stemmetje in mij dat mij berispt en mijn innerlijke rust verbindt met orde en netheid. 

En, lieve lezer, dat is waar mijn Jeanine op de proppen komt. Elke vrijdag heb ik het vooruitzicht op thuiskomen in een oase van rust die mijn compulsieve trekjes tot bedaren brengt. Properheid, de heerlijke geuren van kuisproducten, alles op zijn plaats en het vooruitzicht van een zalig nietsdoen als gezin. Simpelweg gewoon … ZIJN. Niets moet, alles mag.  

En dan spreek ik nog niet over het vrijdags ochtendritueel. Ons Marie staat al lang voor de deur enthousiast te kwispelen in afwachting van Jeanine’s liefdevolle groet. Het moment dat de deur opengaat en mijn ochtend plots overzichtelijk wordt. Mijn kids die haar als onderdeel van ons gezin beschouwen. En, tot slot, mijn zoon die vol respect vraagt: “Zal ik je een koffietje maken?”.

Ach, wat kan zich gelukkig voelen toch zo gemakkelijk zijn! En neen, het is niet altijd perfect. Maar, wat verwacht ik dan ook, op vier uur tijd iets realiseren waar ik vroeger zeker vijf tot zes uur over deed? Neen, dat is gewoon menselijk niet mogelijk.  

Ik zie ons Jeanine bergen verzetten. En, dames en heren, met haar twee blote handen en een lach op haar gezicht! Ze doet dit al lange tijd, zonder morren en met veel zorg. Ze geeft mij wat ik nodig heb: tijd om te genieten.  

Dus, mijn lieve Jeanine, mijn lieve huishoudhulp, hoe zal ik het samenvatten? Met de enige woorden die mij te binnen schieten: duizend maal dank om voor mij en mijn gezin te zorgen! Je bent goud waard!