De hond, mijn vriend: de ondernemer in Ine Casteleyn.

Ine Casteleyn baat sinds 2015 Catella College uit. Dé plek waar honden en (toekomstige) baasjes terecht kunnen voor training, begeleiding en een stevige portie positiviteit. 

Hoi Ine! Je noemt jezelf een hondenmentor. Wat mogen we daaronder verstaan?
Als hondenmentor hou ik me eigenlijk met verschillende zaken bezig. Mijn voornaamste taak is de mensen begeleiden in de training van hun hond. Ze kunnen al bij mij terecht vanaf hun zoektocht naar een hond. Sommige mensen weten niet goed of een hond wel bij hen past en dan contacteren ze mij. Hierbij is het belangrijk om te luisteren naar het verhaal van de mensen: Wat is hun leefwereld, wat zijn de werkuren, hoe staat hun gezin er tegenover. Pas als ik een beeld geschetst heb van deze situatie, kan ik advies geven. “Ja, jullie zijn zeker geschikt voor een hond of nee, het zal niet werken.” Zo heb ik er ook al gehad. 

Hoe reageren mensen daar dan op?
Er zijn mensen die me de deur wijzen, die kortaf zeggen dat “ze hunne plan wel zullen trekken”. Dan gaan we niet met elkaar verder. Andere personen zijn achteraf vaak dankbaar, zovele jaren later, als ze inzien dat het inderdaad geen goede keuze was voor hen. Ik ben altijd heel eerlijk. De mensen weten dat ook. 

Met welke zaken kan men nog bij jou terecht?
Personen die al een nest op het oog hebben, maar niet weten welke hond te kiezen, kunnen bij mij terecht. Ook dan peil ik eerst naar hun situatie en luister ik naar hun verhaal. Ik maak kennis met de hondjes van het nestje en kijk welk karakter het best bij de mensen past. Dit is natuurlijk niet enkel beperkt tot puppy’s en hondjes van nesten … ik werk ook
samen met verschillende asielen. Want in Vlaanderen zitten die stampvol hé, dus het is altijd wijs als mensen eentje willen adopteren. 

Bovendien geef ik ‘one-on-one’ lessen voor mensen die, om welke reden dan ook, geen hondenschool willen bezoeken. Het grootste voordeel van zo’n persoonlijke aanpak, is het feit dat honden echt leren wat het baasje belangrijk vindt. Ik ben geen hondenschool die met een lijstje afkomt hé. Als jij niet wil dat je hond in de mand gaat liggen, zal ik hem dat ook niet aanleren. En als je net wel wil dat je hond altijd naast u wandelt, zal ik hem dat wel leren. 

’t Kan eigenlijk allemaal. Iets waar ik mij ook graag mee bezighoud, is het maken van veilige hondenspeeltjes uit fleece. Dit is veel veiliger dan rubberen speeltjes, want als ze fleece op zouden eten, komt het eruit zoals het erin is gegaan *lacht*. Last but not least: we hebben ook een zelfstandige hondentrimster in dienst die de hondjes steeds doet stralen. 

“Ik ben altijd heel eerlijk. De mensen weten dat ook.”

Mogen we je dan een hondenfluisteraar noemen, Ine?

‘t Is niet dat je het niet mag zeggen, maar ik hoor het niet zo graag. Mensen leggen bij het horen van ‘hondenfluisteraar’ vaak de link met commerciële figuren die ze kennen vanop TV. Hun aanpak past niet bij de mijne, want ik werk beloningsgericht. Mijn motto is dan ook: Ik wil dat een hond iets doet omdat hij het graag doet. Omdat hij het leuk vindt. Niet omdat hij schrik heeft voor de gevolgen. Veel bekende hondenfluisteraars werken eerder met die ‘schrik-methode’: Honden doen iets wel/niet omdat ze bang zijn van de gevolgen. Mijn positieve aanpak neemt meer tijd in beslag, maar levert veel meer op voor baasje en beestje. “Ik wil dat een hond iets doet omdat hij het graag doet. Omdat hij het leuk vindt. Niet omdat hij schrik heeft voor de gevolgen.”

Je had hiervoor een vaste job. Was het een grote stap om de job achter te laten?
Eigenlijk niet. Mijn vorige job was enorm emotioneel belastend en ik was uiteindelijk al twintig jaar met honden bezig op vrijwillig vlak, in verschillende hondenscholen. Het was dus niet echt volledig nieuw, maar het voelde wel als een verademing om eindelijk fulltime met mijn droom bezig te zijn. Mijn man zei ook: “Ine, we zijn geen twintig meer hé. Het is nu of nooit.” Het was best een serieuze sprong om mijn job achter te laten, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om nog terug daar te gaan werken. 

Je brengt wel vaker hond en mens bij elkaar. Wat was hierbij je meest bijzondere ervaring?
Enkele jaren geleden kreeg ik bericht van een koppel waarvan de man een zware beperking had. Na het overlijden van hun vorige hond zochten ze een chocoladebruine labrador om te adopteren. Ik wist dat het niet eenvoudig zou zijn om aan zo’n specifieke vraag te beantwoorden, maar ik waagde het erop. Het duurde niet echt lang voor ik terecht kwam bij Mokka, een bruine labrador van 8 jaar, die was afgestaan door een jong koppel met een kindje wegens tijdgebrek. De hond leek geschikt, maar je weet nooit hé. Van een jong gezin, naar een gepensioneerd koppel. Maar soit, ik waagde het erop en ik ga die dag nooit meer vergeten. Ik bracht Mokka naar het koppel en dat was liefde op het eerste gezicht hé. Tot op heden zijn ze een match made in heaven! 

Merci, Ine. Veel succes nog met Catella College!