Gezôarde, mi casa!

Gezôarse Feesten 2017. Tijdens al dat feestgedruis weerklinken Spaanse klanken. Begint de Bruine Mater zijn werk te doen en is mijn geest vertroebeld of krijgen de Gezôarse Feesten eindelijk het internationale karakter dat ze verdienen? Aangevuurd door een gezonde mix van nieuwsgierigheid en diezelfde Bruine
Mater spreek ik de man in kwestie aan. Het gaat om
Johann Marquez-Barja die de dag voordien uit
Valencia neergestreken is in ons exotisch Gezôarde, samen met zijn vrouw Mari en twee dochters Naira (elf jaar) en Nora (vijf jaar). Niet als toerist, maar om zich in ons mooie dorp te komen vestigen. Toeval bestaat niet in Eksaarde, een week later zit mijn dochter naast een Spaanstalige meid in de klas. Kortom, de vragen dringen zich op …

Dag Mari en Johann, hoe zijn jullie van het bruisende Valencia terechtgekomen in het licht bruisende Eksaarde? 

Johann: “We zijn twee jaar geleden naar België verhuisd voor mijn werk.

Ik werk als onderzoeker aan de universiteit van Antwerpen en IMEC. De collega’s hadden voorafgaand een grondige vergelijkende studie gemaakt waarbij ze tot een lijst kwamen van 32 gemeentes met allerlei info. Tja, het zijn onderzoekers, wat wil je (lacht). Een collega uit Lokeren wees me erop dat Lokeren vrij centraal tussen Antwerpen en Gent ligt. Aangezien ik voor mijn werk regelmatig naar Gent moet, leek dit een goed idee.”

Mari Carmen: “Ik had enkel twee voorwaarden bij onze verhuis: ik wou niet in een stad wonen maar op het platteland, midden in de natuur. En een goede school voor onze kinderen vinden. Aan die voorwaarden werd ruimschoots voldaan. Eksaarde was dus een logisch gevolg.”

Was het hele gezin onmiddellijk enthousiast om naar een ander land te verhuizen?

Johann: “Eigenlijk wel. Ik heb het geluk dat mijn vrouw haar eigen ambities opgaf om mij te volgen waar de technologie mij bracht. Op twee maanden tijd was alles beslist en geregeld.”

Mari: “We vinden het als ouders belangrijk om onze kinderen in contact te laten komen met nieuwe culturen, talen en mensen. Voor we naar België kwamen, woonden we vijf jaar in Ierland. Niet ver van Dublin, maar wel nog op het platteland. Daar leerde ik de natuur appreciëren. We wisten dat het een aanwinst zou zijn voor de opvoeding van onze dochters door hen in Ierland te laten opgroeien. Doordat we daar eerst vijf jaar gewoond hebben, zijn ze het ook gewoon geraakt hun grootouders en familie in Spanje te moeten missen.”

Johann, je zei net dat je voor je werk naar België kwam. Wat doe je precies?

Johann: “Ik doe twee dingen aan de Universiteit van Antwerpen. Enerzijds ben ik prof en geef ik mijn kennis door binnen de ingenieursopleiding. Ik geef les over mobiele communicatie en hoe deze te verbeteren. Aan de andere kant ben ik als onderzoeker betrokken bij verschillende projecten van IMEC.” 

Qué?

Johann: “IMEC (Interuniversitair Micro-Elektronica Centrum) is een onderzoekscentrum dat zich bezighoudt met nieuwe 5G (in plaats van 4G) technologieën en het ontwerpen van ‘Smart Cities’ wereldwijd, zoals onder andere in Antwerpen. ‘Smart Cities’ zijn steden die geavanceerde connectiviteit voorzien voor hun inwoners. De mensen die in ‘Smart Cities’ wonen, kunnen via verschillende apps info vinden over de luchtkwaliteit, veilige oversteekplaatsen, …”

Terug naar onze ‘Smart Village’. Hoe ervaar je de mensen van Eksaarde? 

Mari: “De mensen uit Eksaarde zijn heel vriendelijk naar ons toe, we voelen ons hier meer dan welkom.

Men beweert vaak dat de Belgen afstandelijk zijn, maar dat is niet waar. In eerste instantie lijken ze wat gesloten, maar naarmate je ze beter leert kennen, gaan ze heel vriendschappelijk met je om.”

Welke aanpassingsmoeilijkheden heb je ondervonden bij jouw verhuis naar België en bij uitbreiding Eksaarde?

Johann: “De taal! De borden en opschriften die je op straat ziet, begrijp je niet onmiddellijk. Dat zijn allemaal heel praktische dingen die je van bij het begin zou moeten leren.

Ik volg Nederlandse les maar het is moeilijk! Er zijn heel veel uitzonderingen in de grammatica en de uitspraak is niet makkelijk voor ons, Spaanstaligen. 

Ik probeer zo veel mogelijk in de supermarkt Nederlands te spreken of met de buren. Meestal hebben de mensen geduld met mij wanneer ik mijn woorden probeer te zoeken.

Ik heb ook al een favoriet woord in het Nederlands: ‘Natuurlijk!’ Dat vind ik het grappigste woord tot nu toe (lacht).”

Voel je je het meest Belg, Spanjaard, Europeaan, Zuid-Amerikaan, Vlaming, Gezôardeneir, … of is het overbodig om je in een hokje te stoppen?

Mari: “Ik zeg altijd: ‘Ik ben geboren in Spanje, mijn hart ligt in Ierland maar mijn vreedzaam leven speelt zich nu af in Eksaarde.”

Johann: “Ik ben geboren in Bolivië en vanaf mijn zestiende ben ik gaan studeren in Alaska. Daarna heb ik verder gestudeerd in Cuba en Spanje, waar ik mijn vrouw ontmoette. Moeilijk om ons in een hokje te stoppen dus.”

Wat mis je het meest uit jouw land? Het eten, het weer, familie en vrienden?

Mari: “Vooral familie en vrienden. En over het weer zijn we best wel tevreden. De laatste vijf jaar woonden we immers in Ierland (lacht). 

Het regent veel minder in België dan we vooraf dachten, de zon schijnt meer dan in Ierland.”

Johann: “Op het vlak van eten zijn we nog niet zo geïntegreerd. We eten toch vooral Spaanse gerechten, maar frietjes vinden we natuurlijk wel heel lekker.

En ik drink graag La Chouffe en Leffe!”

Heb je tips voor andere ‘nieuwe Gezôardeneirs’ om zich beter te kunnen integreren?

Johann: “De taal leren en met de mensen spreken.”

Wat vind je het mooiste plekje in Eksaarde?

Mari: “De spoorwegroute vind ik heel mooi.
Wanneer ik de kinderen naar school gebracht heb, ga ik er soms wandelen, langs de weiden met koeien. Dat zijn kleine dingen die me blij kunnen maken.” 

Jullie hebben recent een huis gekocht in Eksaarde. Ik veronderstel dat het vrij definitief is om hier te blijven. Wat zou je doen mocht je opnieuw een interessant werkaanbod krijgen in een ander land?

Johann: “De kinderen vroegen me onlangs of ze binnenkort toch niet weer gingen moeten verhuizen naar een ander land, maar ik heb hen gerustgesteld. Ze voelen zich hier goed, mijn vrouw is hier gelukkig en ikzelf ook. 

Maar je weet nooit, natuurlijk.”

Was het moeilijk voor de kinderen om zich aan te passen aan een nieuwe omgeving, een nieuwe school, vriendjes die ze moeten missen, …?

Mari: “Net zoals voor ons, was de taal moeilijk voor hen. Vooral voor onze oudste dochter, Naira, waren de eerste zes maanden het moeilijkst. Ze was tien jaar toen we hier kwamen, ze ging toen naar het vierde leerjaar maar ze voelde zich vooral gefrustreerd omdat ze van alles kan, maar zich nog niet kon uitdrukken. Maar dankzij de nodige ondersteuning pikte ze alles snel op.

Voor onze jongste dochter Nora was het eenvoudiger. Ze leerde al spelenderwijs Nederlands in de kleuterklas. 

Nu spreken ze allebei zeer goed Nederlands en ondervinden ze geen problemen meer op school. En ze gaan hier graag naar school.”

Nora (jongste dochter): “Ik woon hier graag omdat ik met mijn vriendjes op school kan spelen. En ik heb een beste vriendinnetje!”

Naira (oudste dochter): “Ik vind Eksaarde leuk omdat ik veel vriendinnetjes heb en ik vind de school en de juffen echt leuk!”

Johann: “Als we in de zomervakantie teruggaan naar Spanje, laten we hen even terug naar hun oude school gaan om hun vriendjes van vroeger te zien. Maar tegen het einde van de vakantie verlangen ze ernaar om terug ‘thuis’ te zijn. Nu ze Nederlands
onder de knie hebben, krijgen ze een sterkere band met de klasgenootjes.”

Definieer ‘thuis’?

Johann: “Eksaarde, natuurlijk!!”