hoeveslagerij en boerderij De Vierklaver

Pieter Van Poucke en Annelies Marchand baten sinds twintig jaar Hoeveslagerij en boerderij De Vierklaver uit. Dat ze hun stiel uitvoeren met liefde en passie voor het vak, valt alvast niet te ontkennen. Wij stelden enkele vraagjes aan deze Gezôarse ondernemers.

Dag Pieter en Annelies! Vertel eens. Wie zijn jullie en waar zijn jullie zoal mee bezig bij Hoeveslagerij De Vierklaver? 

Pieter: “Onze Hoeveslagerij De Vierklaver bevindt zich op mijn ouderlijke hof. Mijn vader begon hier destijds als boer en ondertussen is het uitgegroeid tot de hoeveslagerij die we vandaag kennen. Zelf heb ik een slagersopleiding gevolgd, maar ondertussen doe ik eigenlijk van alles wat.”

Annelies: “Ik ben Annelies Marchand en voor ik Pieter kende, had ik eigenlijk niets met landbouw. Mijn ouders waren zelfstandig en ik was afgestudeerd als vertaler-tolk. Tijdens mijn studies heb ik dan Pieter leren kennen en zo is ’t allemaal begonnen. Stilletjesaan ben ik meer en meer gaan werken op de boerderij, zeker toen we hem overnamen in 2008. Sinds een jaar of vier, vijf ben ik gestopt op mijn andere job en werk ik fulltime op de boerderij.”

Als koppel elke dag samenwerken, lukt dat wat?

Pieter: “Wij hebben elk onze eigen verantwoordelijkheden. Het gebeurt eigenlijk nooit dat we een volledige dag samen zijn op het werk. Op maandag werken we wel al eens samen, maar dan nog is het meer aanvullend werken dan echt samen werken. Annelies trekt haar plan en ik heb ook mijn eigen bezigheden.”

Annelies: “Dat klopt! Ik sta bijvoorbeeld in voor het voederen van de dieren en de boerderij op zich. Wekelijks sta ik ook op een vijftal boerenmarkten, waar ik onze producten verkoop in een marktkraampje. Terwijl ik het kraam dus voornamelijk uitbaat, zorgen Pieter en ons fantastische team ervoor dat het kraam aangevuld is voor vertrek.”

Jullie fantastische team, uit hoeveel personen bestaat dat?

Pieter: “We hebben onze vaste werknemers, Christa en Tony, en onze zorgboeren Dirk en Larissa.”

Annelies: “Pieter zijn ouders werken ook nog mee en mijn mama ook af en toe. Het is echt een geweldig team. We zijn een goede groep.”

Dat is natuurlijk erg belangrijk. Maar zorgboeren, wat zijn dat precies?

Pieter: “Onze zorgboeren zijn personen met een mentale beperking die een bezigheid zoeken overdag. Je kan het ergens vergelijken met begeleid werken, maar onze zorgboeren krijgen hier ook veel zelfstandige taken. Ze komen hier ook meermaals per week. Het zijn niet alleen volwassenen, maar soms ook jonge gasten die wat extra motivatie nodig hebben op school. Waar ze vroeger bij wijze van time-out naar ons gestuurd werden, is het nu meer een beloning. Als ze goed hun best doen, mogen ze een dagje meedraaien op de boerderij. Op die manier krijgen die mensen ook een job hé, en dat is fijn. Het is uiteraard niet altijd eenvoudig, maar alle hulp op de boerderij is welkom.”

Het is alleszins een mooi initiatief! Zijn er nog dingen ‘anders’ aan jullie aanpak?

Pieter: “Daarvoor moet ik een hele tijd terug in de tijd gaan. Onze hoeveslagerij en boerderij zijn bio en ons vlees is dus hormonenvrij. Dit was een bewuste keuze, die teruggaat naar de jaren ’70. Mijn vader was jarenlang actief in de fruitteelt, maar werd uiteindelijk ziek aan zijn lever van de sproeistoffen van destijds. Hij besloot daarop de fruitteelt te verlaten en wilde beginnen boeren met wat koeien. Omdat hij zelf zo ziek was geworden van chemicaliën, stond hij erop om zijn vlees volledig hormonenvrij te kweken. In die tijd was dat ongehoord en was het ook echt een zwaar werk om een particuliere afzetmarkt te vinden. Maar met de dioxinecrisis piekte de vraag en werd mijn vader eigenlijk een vaste waarde in de sector. Zelf volgde ik een slagersopleiding. Zo was de cirkel rond hé, mijn pa kweekte het vlees en ik kon het versnijden en enkele bereidingen mee maken. Ons ‘bioverhaal’ stopt wel aan het slachthuis, daarvoor moet ge anders naar Mechelen of de Westhoek.”

Annelies: “Maar we zetten wel keihard in op de levenskwaliteit van onze dieren. Zo worden moeder en kalf nooit van elkaar gescheiden, tot ze ze van nature gaat verstoten. We zijn over de jaren ook overgeschakeld van wit-blauwe runderen naar Blonde d’Aquitanes. Bij wit-blauwe runderen was er altijd een grote kans op keizersnede, terwijl dat bij de Blonde nauwelijks nog voorkomt. Hierdoor komt er dus al tien jaar geen antibiotica meer kijken bij de bevallingen. Hopen dat het zo blijft!”

“Je moet er ook niet hypocriet in zijn hé. Als je vlees wil eten, moet je de dieren laten slachten.”

Dus de slacht doe je niet zelf?

Pieter: “Nee, dat besteden we uit want dat mag ook niet zomaar. Bij ons gaan de dieren naar Zele.”

Annelies: “En eigenlijk is de stress miniem bij dat proces. We laten de dieren bijvoorbeeld zelf in de trailer gaan. Ze worden tot niks gedwongen.” 

Is het niet moeilijk om afscheid te nemen van je dieren? Heb je er na al die jaren geen band mee? 

Annelies: “We selecteren wel wat op karakter. Zo van die dieren die u al eens durven aanvallen, daarbij is het eenvoudiger. Bij sommige dieren is dat minder eenvoudig, maar je moet er ook niet hypocriet in zijn hé. Als je vlees wil eten, moet je de dieren laten slachten. Maar zo lang ze leven, gaan we er goed zorg voor dragen. Je moet ook rekenen: ze leven lang hé. De gemiddelde leeftijd is 8 à 9 jaar. We hebben er zelfs één lopen van veertien jaar, ons oma, dus dat varieert heel erg. Wat voor moederdieren zijn het, zijn het brave, …. dan kunnen en mogen ze lang blijven.”

En vanwaar de keuze om jullie hoeveslagerij ‘De Vierklaver’ te noemen?

Pieter: “Dat was de keuze van mijn ouders. Ik denk dat hij ook wel past bij onze filosofie. Geluk brengen is een groot woord, maar we willen alleszins geen ongeluk voortbrengen met onze producten.”

Dan rest mij enkel nog de vraag: willen jullie deze job doen tot het einde van jullie dagen? 

Pieter: “Ja, eigenlijk wel. Ik kan mij echt niet verbeteren. Ik beenhouw wat, ik boer wat, ik doe transport en ik zie veel mensen. Ik wil echt niks anders meer.”