Bosuil Aluco

D

Dat er in Eksaarde heel wat huisdieren wonen, valt niet te ontkennen. Zo zie je dagelijks baasjes met hun hond in het straatbeeld verschijnen, glippen er heel wat katten door de voordeur en worden er soms tamme konijnen gespot aan het statieplein. Wat echter niet iedereen weet, is dat Eksaarde ook minder alledaagse huisdieren kent. Aluco, Nicole Vaels eigen bosuil, is daar één van. 

Dag Nicole! Vertel eens: Wie ben jij en wat is je link met Eksaarde? 

“Hallo! Ik ben Nicole Vael, ik ben 42 jaar en ik werk hier in een winkel in Eksaarde. Zelf ben ik oorspronkelijk van Waasmunster, maar voor mijn man Alain ben ik heel wat jaren geleden naar Eksaarde verhuisd. Sindsdien wonen we hier, met onze hondjes en mijn bosuil Aluco.” 

Een bosuil als huisdier? Da’s nieuw voor mij. Hoe ben je ooit op dat idee gekomen?

“Eigenlijk was dat mijn droom van jongs af aan, van toen ik nog thuis woonde. Maar een uil als huisdier, daar moest ik niet mee afkomen. Dat was erover, maar het idee liet mij niet los. Heel wat jaren later, als Alain en ik al samenwoonden, gebeurde er echter iets dat de doorslag gaf. Alains vader kwam redelijk jong te sterven, waardoor we beseften: Ge leeft maar ene keer. Waarom zou ik nog langer wachten om mijn droom waar te maken? En zo geschiedde. In 2007 begon ik mijn zoektocht en in 2012 was het zo ver. Mijn zoeteke Aluco kwam op 1 mei uit zijn eitje en zeventien dagen later mocht ik hem meepakken naar huis. Sindsdien zijn we onafscheidelijk.”

Hoe heb je dat aangepakt, die zoektocht naar een uil?

“Eenvoudig is het niet. Gelukkig was ik zelf al heel wat jaren actief in het wereldje door geregeld beurzen en evenementen te bezoeken. In 2012 had iemand die ik kende een nestje en voor ik het wist, mocht ik Aluco mee naar huis nemen. Het was dan efkes wennen en zoeken, met warmtelampen enzovoort. Maar dat beestje zien opgroeien, da’s wel magisch. Ik heb een volledig dagboekje bijgehouden om elke stap in zijn ontwikkeling op te volgen en dat koester ik wel.”

Kan je zeggen dat je een band hebt met Aluco? Het lijkt mij minder vanzelfsprekend als bij andere huisdieren, zoals je honden ofzo.

“Dat is misschien moeilijk te geloven, maar mijn band met Aluco is erg speciaal. Zo ben ik bijvoorbeeld de enige die zijn kooi, zijn territorium, mag betreden. Mijn man Alain mag dat niet, want dan zou hij aanvallen. Onderschat dat zeker niet hé: de klauwen van een uil zijn enorm sterk. Die zijn ervoor gemaakt om prooien lang vast te houden en dat zou je geweten hebben. Mij vertrouwt hij volledig, hoewel het natuurlijk niet eenvoudig is om zijn uitrusting aan te doen. Rond Aluco zijn pootjes zitten lederen manchetjes, waardoor er vliegriempjes gestoken worden. Die riempjes steek ik dan nog eens door een ‘draaltje’ en op die manier raken zijn riempjes niet verstrikt. Eens dat gelukt is, kan ik Aluco op mijn (zeer degelijke) handschoen laten zitten, of bevestig ik hem aan een blok buiten. Op die manier kunnen we ofwel gaan wandelen, hem voederen, of laat ik hem wat rondvliegen in de tuin. Maar veel beweging zit er niet in hoor, hij slaapt graag op mijn schouder (lacht). Ik vind dat zalig. Aluco heeft nog altijd dat wilde kantje in hem, maar tegelijkertijd is hij ook mijn dikke knuffelvriend.”

Dus je gaat ook wandelen met je uil? Zalig! Hoe gaat dat in zijn werk?

“Eerst haal ik hem uit zijn hok en da’s niet altijd even gemakkelijk. De ene dag gaat dat vlotter dan de andere. Daarna mag hij op mijn schouder rusten en vertrekken we. Ik ga niet enkel wandelen met hem in de natuur hé, maar soms doen we ook schoolbezoeken en zo. Dan laat ik de kinderen bij Aluco komen en kunnen ze hem aaien. Tijdens zulke activiteiten vertrouw ik hem volledig, hij zal niemand kwaad doen. Op weg naar huis slaapt hij dan weer op mijn schouder en dat zijn echt mooie momenten.”

Dat kan ik me wel voorstellen. Zijn er ook minder mooie kanten aan het houden van een uil? 

“Goh, niet echt. Allez, je moet natuurlijk wel veel thuis zijn voor uw dier. Zo maar eventjes op reis vertrekken, zit er niet meer in. Dat vind ik niet erg, we zijn graag bij onze beestjes. Voor uw dieren moet je wat over hebben hé (lacht).” 

Zijn er verder nog dingen die ik zeker moet weten over Aluco?

“Heb ik u al verteld over zijn vriendinnetje, Strix? Een paar maand nadat Aluco hier kwam wonen en hij in zijn buitenkooi mocht, kregen we opeens bezoek van een vrouwelijke bosuil. Een wilde uil hé! We dachten dat dat misschien tijdelijk zou zijn, maar sindsdien komt ze elke dag bij valavond op bezoek bij Aluco. Uilen kiezen altijd hun partner voor het leven en haar ogen zijn op onze Aluco gevallen. We noemen haar Strix (Strix Aluco is de Latijnse benaming voor bosuil, n.v.d.r.) en die twee zijn dus super verliefd. Ergens is het ook tragisch, want ze mogen nooit contact hebben buiten de kooi. Moest Aluco haar bevruchten, zou ze sterven van ontbering. Vrouwelijke uilen blijven, zoals bijna elke vogel, op het nestje zitten en het mannetje moet hen voorzien van eten. Maar ja, onze Aluco is geen wilde uil, dus dat zou niet goed aflopen.”

En haar in huis nemen, mag niet zeker?

“Nee, zeker niet. Dat is bij wet verboden. Maar kooi of geen kooi, ze zijn sowieso onafscheidelijk. Had ze ooit willen paren, zou ze misschien wel een andere uil gezocht hebben. Tot nu toe is het echt genieten om hen samen bezig te zien en vooral horen. De buren weten dat ze soms durven schreeuwen naar elkaar, maar gelukkig heeft niemand daar problemen mee. Ik heb dat van in het begin ook met iedereen besproken. Ik moet zeggen dat onze Aluco echt deel geworden is van ons gezin, maar ook van de gebuurte. Da’s dus echt de max hé.” 

Oké Nicole, dan wil ik je graag bedanken voor dit interview. Zijn er nog zaken die je graag kwijt wil?

“Ik wil graag mijn man Alain bedanken voor de prachtige volière die hij voor onze Aluco gemaakt heeft. Dankzij zijn harde werk en mijn aankleding heeft Aluco nu echt zijn eigen, natuurgetrouwe plekje in onze tuin. En voor ik het vergeet: aan iedereen die eraan denkt om een uil in huis te nemen: bezint eer ge begint, want zo een beestje wordt 20 tot 25 jaar oud!”