MARTJES WOLK

VV

 Voor de rubriek van de ondernemer spraken we af met Martje Vandemeulebroucke. Een gepassioneerde textielontwerpster en één brok energie. Een vrouw die leeft voor haar vak en zich kenmerkt door haar creativiteit en werklust. We zagen elkaar in haar atelier te Eksaarde. Tijdens het nuttigen van een tas thee sprak ze met veel enthousiasme over haar activiteit en trachtte ik in het hoofd te kruipen van deze boeiende spraakwaterval.

Dag Martje. Bedankt om ons te ontvangen. Voor de mensen die jou niet kennen, waar sta jij voor? 

“Ik ontwikkel exclusieve motieven voor stoffen die voornamelijk toegespitst zijn op interieur. Daarnaast stoffeer ik zetels en dat vind ik het tofste. Je kan me best omschrijven als textielontwerpster en stoffenstyliste. Ik maak unieke dingen voor unieke stukken. Voorwerpen die mensen koesteren. Bijvoorbeeld een zetel, dat is bij vele mensen een object waar waarde aan wordt gehecht. Een versleten zetel weggooien is dan ook vaak moeilijk. Dan komt men bij mij. Ik ontmantel de zetel helemaal tot op het frame en begin opnieuw. Eigenlijk heb je dan een nieuwe zetel, met de emotionele waarde die je eraan hecht. Eenmalige unieke stuks. Al kunnen mensen die helemaal van nul willen beginnen ook bij mij terecht. Ik koop vaak een lot meubels op en dan kan de klant een meubelstuk uitkiezen. Dan maak ik iets voor hen wat je nergens anders kan krijgen.”

Hoe heb je de kriebels voor textielontwerp gekregen?

“Dat weet ik niet zo goed. Ik wist al van mijn negen jaar dat ik iets in de mode wou doen. Ik maakte toen al schetsen van T-shirts. Tijdens mijn middelbare studies wou ik al naar het kunstonderwijs. Al vroeg mijn mama zich af of dit wel een goed idee was. Dus heb ik eerst moderne talen-wiskunde gedaan om haar gerust te stellen. Daarna ben ik dan naar de Kunstacademie gegaan in Gent. Daar heb ik heel veel moeten inhalen want ik had bijna geen kunstscholing. Mijn eerste twee jaar heb ik gekozen voor textiel, modeontwerp en theater. Daarna ben ik vol voor textielontwerp gegaan.

Ik viel daar enorm op. Iedereen was daar serieus en toen kwam ik. Enorm vrolijk en een sfeermaker. Het leven zag er goed uit en ik maakte van alles een feest. Ze moesten daar toch even slikken. Op die school leerde ik ook mijn man kennen. Hij deed toegepaste grafiek en we hadden samen theorielessen. Op een gegeven moment was ik vóór hem op school en had ik zijn parkeerplaats afgenomen. Van daaruit is onze relatie gegroeid.”

Ben je oorspronkelijk van Eksaarde?

“Nee, ik ben opgegroeid in Machelen en ging in Schaarbeek naar school. Naar het Atheneum Emanuel Hiel. Een heel speciale school die enorm gegroeid is. Wanneer ik daar startte in mijn eerste jaar had de school honderd leerlingen. Toen ik daar mijn studies beëindigde had enkel het eerste jaar al honderd leerlingen. Dus om op je vraag te antwoorden, ik had geen enkele band met Eksaarde. Mijn man is van hier dus de beruchte parkeerplaats-affaire heeft me naar Eksaarde gebracht. Ik ben mijn man gevolgd.”

En dan onmiddellijk begonnen als zelfstandige? 

“Ik heb eerst een buitenlandse stage gedaan bij een textielontwerper in Parijs en dan ben ik voor twee maanden in San Fransisco gaan werken. Daarna heb ik hier in België gewerkt in loondienst bij een meubelfotograaf. Het was ook de periode dat de aanslagen van 9/11 gebeurden. Dus de budgetten van de firma’s krompen enorm. Wat best moeilijk was want een firma had voor een project drie mensen nodig. Een decoratrice, een standenbouwer en de fotograaf. Dat wil dus ook zeggen dat ze drie man moesten betalen. Tevens kwam er te weinig werk voor mij en dan hebben we in overleg alles stopgezet. Ik was toen ook bezig met een lerarenopleiding. Die heb ik nog afgewerkt en dan ben ik gestart als zelfstandige. Mijn man heeft met zijn job ook zeer onregelmatige uren waardoor ik, omdat ik zelf mijn uren kon kiezen, er voor de kinderen kon zijn.”

Hoe was de reactie van jouw omgeving?

“Mijn ouders, broer en zus begrepen niet dat ik koos voor textiel­ontwerp. Ze begrepen niet hoe dat in elkaar zat. Hoe kon ik nu weten of iets goed of niet goed is? Of iets mooi is of niet? Zij zijn allen wetenschappers dus dat wilt zeggen dat een bepaalde materie zo in elkaar zit en dat is goed of niet goed. Bij mij was dat niet zo. Zij vertelden over enzymen en dergelijke en ik keek dan naar het behangpapier. Ik had hele andere interesses. Dat ik ervoor koos om dit op zelfstandige basis te doen,  daar schrokken ze niet van. Zowel mijn ouders als mijn grootouders zijn/waren zelfstandig.”

Wat vind je nu zelf het leukste aan wat je doet? 

“De afwisseling en het zoeken naar een oplossing voor een meubelstuk maakt het tof. Ik zet me dan met een wijntje aan het meubel. En hoe leger mijn glas wordt, hoe beter ik mijn idee vind. Wanneer ik dan het licht van het atelier uitdoe en ga slapen ben ik superblij met de oplossing die ik heb gevonden. Het geeft voldoening. Het wroeten om tot iets goed te komen.

Ik doe het ook gewoon zo graag omdat een object veel zegt over de eigenaar. Tijdens het ontmantelen van een zetel bijvoorbeeld vind ik vaak dingen terug die betrekking hebben op hoe de eigenaar is. Ik denk zo aan oude ponden, snoepjes en in oude zetels vind ik vaak lucifers. Ik heb al opgezocht waarom dat zou kunnen zijn maar daar vind ik niks over.” 

Waarschijnlijk maak je dan ook veel mee als ontwerpster. Zijn er zo verhalen die je nooit zal vergeten?

“Zeker en vast. Zo kwam er eens een dame bij mij … Ze moest naar een trouwfeest en had geen zin om een kleed te kopen in de dresscode oud roos. Dus heb ik haar trouwkleed geverfd met een penseel, alsof het een Monet was. Ik vind dat dan fantastisch dat zij dat durft te vragen, vijf dagen voor dat trouwfeest. En als ik stoffeer hoop ik altijd dat ik een schat vind. Zo heb ik de zetels van de school van mijn kinderen ontmanteld en volledig opnieuw gestoffeerd. Dat waren echt oude zetels, daar moet je dan echt respect voor hebben. Die staan daar al zo lang, die hebben alles al gezien. Dat moment had ik echt gedacht een brief van een pater te vinden. Maar helaas niks!”

Je vertelt erover alsof het mensen zijn. Uit jouw passie zich soms ook naar beroepsmisvorming? Zeg je je mening als je bijvoorbeeld bij mensen op bezoek bent?

“Nee, ik ga dat niet zeggen. Het enige wat ik zeer vervelend vind, is wanneer gordijnen niet goed hangen. Dan kan ik het niet laten om dit te corrigeren. Dan vraag ik een laddertje en hang ik ze zoals het hoort. En wanneer ik in een zetel zit, zal ik ook wel eens voelen hoe die gevuld is. Dat is eerder mijn nieuwsgierigheid dat ik meeneem.” 

Van waar komt de naam van jouw zaak, Martjes Wolk?

“Ik wou een website en omdat ik een eenmanszaak heb wou ik de naam www.martje.be, maar die was al ingenomen. Toen bedacht ik me dat mijn website een ruimte is in de ruimte. Dus eigenlijk ben ik een wolk in de ruimte, vandaar de naam. Ik vind dat ook een mooi woord dus daar kon ik me wel in vinden. En als creatieveling ben ik ook wat minder aandachtig en leef ik soms een beetje in een wolk. Al staat dat los van de naam.”

Geef je je kinderen ook iets mee van het ondernemerschap?

“Sowieso zijn ze nog te jong maar ik probeer wel altijd de voor- en nadelen uit te leggen. Ik werk wanneer ik wil en ik beoefen ook mijn hobby’s wanneer ik wil. En dankzij mijn dochter heb ik sinds kort een nieuwe hobby, paardrijden.”

Wat zou je nog willen meegeven aan de lezer?

“Ik hou van Eksaarde! Ik vind Eksaarde heel tof om te wonen. Je bent overal dichtbij. Op een half uur van Gent. Op 45 minuten van Antwerpen en op vijftig minuten van Brussel. Als je hier woont zie je dat misschien niet meer maar ik vind dat echt fantastisch.” 

Waar kunnen mensen terecht voor info?

“Ze kunnen alle gegevens vinden op mijn website www.martjeswolk.be.”

Bedankt voor deze aangename babbel Martje!